6.5 KiB
18. Бўлинган шоҳлик
Довуд 40 йил давомида шоҳлик қилди. Унинг ўлимидан сўнг Исроилда унинг ўғли Сулаймон шоҳлик қила бошлади. Худо Сулаймонга мурожаат қилиб, у энг кўп нимани исташини сўради. Сулаймон Худодан унга халқни бошқариш учун донолик беришини сўради. Худога бу хуш келди ва Худо Сулаймонни дунёдаги энг доно инсон қилди. Худо Сулаймонни доно шоҳ қилишдан ташқари, уни жуда ҳам бой қилди.
Сулаймон Қуддусда унинг отаси қуришни истаган Маъбадни қурди. Довуд ҳаёт вақтида барча қурилиш молларини тайёрлаб қўйган эди. Энди халқ Худога Йиғилиш Чодирида эмас, балки Маъбадда сажда қилар ва қурбонлик келтирар эди. Худо Маъбадда ҳозир бўлиб, Ўзининг халқи билан бирга бўларди.
Сулаймон жуда доно бўлишига қарамай, у Худога қулоқ солмади ва Худо тақиқлаган бошқа халқлардан хотин олишни бошлади. Бу аёллардан кўпи ўзларининг бутларини олиб келиб, уларга сажда қилардилар. Сулаймон кексайганда эса, у ҳам уларнинг худоларига сажда қила бошлади.
Худо бу учун Сулаймондан ғазабланди ва Исроил халқини икки шоҳликка бўлиш орқали уни жазолашини айтди. Бу Сулаймоннинг вафотидан кейин содир бўлиши керак эди.
Сулаймон вафот этганиданг сўнг, унинг ўғли Рахабом шоҳ бўлди. Бутун Исроил халқи уни шоҳ деб тан олиш учун бирга тўпланди. Одамлар Рахабомга Сулаймон уларни кўп меҳнат қилишга ва кўп солиқ тўлашга мажбур қилганидан шикоят қилдилар. Улар Рахабомдан ишларини осонлаштиришини сўрадилар.
Аммо Рахабом уларнинг илтимосига жуда аҳмоқона жавоб берди: “Отам Сулаймон сизларни қаттиқ меҳнат қилишга мажбур қиларди деяпсизлар. Мен билан сизлар янада кўпроқ ишлайсизлар ва олдингидан ҳам кўпроқ жазоланасизлар!”.
Халқ бу сўзларни эшитганида, кўпчилик Рахабомга қарши исён кўтарди. Исроилнинг ўнта қабиласи унинг ҳукмронлиги остида қолишни истамади ва Рахабомни шоҳ деб тан олишдан бош тортди. Рахабом билан фақат иккита қабила қолди. Бу шоҳлик Яҳудо шоҳлиги ёки Яҳудия деб аталди.
Қолган ўнта қабила эса Ерибом исмли одамни ўзига шоҳ қилиб танлади. Бу ўнта қабила мамлакатнинг шимолида яшарди. Бу шоҳлик Исроил шоҳлиги деб аталди.
Исроил шоҳи Ерибом ёмон шоҳ бўлиб чиқди. У Худога бўйсунмади ва одамларни гуноҳга етаклади. Ерибом ўз ҳалқи учун иккита бут ўрнатди ва ҳалқ энди Яҳудия ҳудудидаги Қуддусга бормасди ва Худога Маъбадда сажда қилмасди.
Яҳудия ва Исроил шоҳликлари бир-бирига душман бўлиб, тез-тез ўзаро жанглар олиб борар эдилар.
Янги Исроил шоҳлигида барча шоҳлар ёмон ҳукмдор бўлишган. Уларнинг кўпчилигини ўзлари шоҳ бўлишни истаган бошқа исроилликлар ўлдирганлар.
Исроил шоҳлигининг барча шоҳлари ва аҳолисининг катта қисми бутларга сажда қилганлар. Кўпинча бундай сажда бузуқликлар билан, баъзида ҳатто гўдакларни бутларга қурбон қилиш билан ўтган.
Яҳудия шоҳлари Довуднинг авлодлари эди. Бу шоҳларнинг баъзилари яхши одамлар бўлиб, улар адолат билан иш юритганлар ва Худога сажда қилганлар. Аммо Яҳудия шоҳларининг кўпчилиги ёмон ҳукмдорлар бўлиб, бутларга сажда қилганлар. Бундай шоҳларнинг баъзилари ўз фарзандларини сохта худоларга қурбонлик сифатида келтирганлар. Яҳудия аҳолисининг катта қисми ҳам бошқа худоларга сажда қилиб, бу билан Худога қарши бош кўтарган.
Муқаддас Китоб ҳикояси 3 Шоҳлар 1-6; 11-12 дан олинган