6.6 KiB
9. Худо Мусони чақиради
Юсуфнинг вафотидан сўнг унинг барча қариндошлари Мисрда қолдилар. Улар ва уларнинг авлодлари у ерда кўп йил яшадилар ва уларнинг фарзандлари кўп бўлди. Уларни исроилликлар деб атардилар.
Орадан асрлар ўтди. Исроилликларнинг сони анча кўпайди. Мисрликлар Юсуфни ва у қилган ишларни унутиб юбордилар. Исроилликлар шунчалар кўпайдиларки, мисрликлар улардан қўрқа бошладилар. Ўша даврда ҳукм сурган фиръавн исроилликларни қулларга айлантирди.
Мисрликлар исроилликларни кўп бинолар, ҳатто шаҳарлар қуришга мажбурлардилар. Оғир меҳнат туфайли исроилликларнинг ҳаёти машаққатли бўла бошлади. Лекин Худо уларга барака берарди ва улар кўп фарзанд кўрардилар.
Фиръавн исроилликлар кўп фарзандли бўлаётганини кўрарди. Шунда у ҳалққа исроилликларнинг ўғил чақалокларини Нил дарёсига ташлаб, уларни ўлдиришни буюрди.
Ўша вақтда бир исроиллик аёл ўғил туғди ва у гўдакни узоқ вақт яшириб юрди.
Болани яшириш имконсиз бўла бошлаганидан сўнг, онаси уни ўлимдан қутқариш учун саватга солди ва Нил дарёсидаги қамишзорда қолдирди. Боланинг опаси у билан нима бўлишини кузатиб турар эди.
Шу вақтда фиръавннинг қизи чўмилиш учун Нилга келди. У саватни кўриб қолиб, унинг ичига қаради. Чақалоқни кўриб, унга раҳми келди. Ўша ерда турган чақалоқнинг опаси фиръавннинг қизига исроиллик энагани ёллашни таклиф қилди. Фиръавннинг қизи бу аёлни чақалоқнинг онаси эканлигини билмай, уни энага сифатида ёллади. Бола ўсиб, она сутига муҳтож бўлишни тўхтатганидан сўнг, онаси уни фиръавннинг қизига қайтариб берди ва у болани ўғилликка олиб, унга Мусо деб исм берди.
Мусо улғайди. Кунларнинг бирида у исроиллик қулни мисрлик одам ураётганни кўриб қолди. Мусо ўз халқидан бўлган одамни қутқаришга ҳаракат қилди.
Ён атрофда ҳеч ким йўқлигини кўргач, Мусо мисрлик одамни ўлдирди ва унинг танасини қумга кўмиб қўйди. Лекин бу воқеа сир бўлиб қолмади.
Мусонинг қилган иши тўғрисидаги хабар фиръавнгача етиб борди. У Мусони ўлдириш тўғрисида буйруқ берди, лекин Мусо Мисрдан чўлга қочиб кетди. Фиръавннинг аскарлари уни топа олмадилар.
Мисрдан йироқдаги чўлда Мусо чўпонлик қилди. У ўша ерлик бир аёлга уйланди ва улар икки ўғил фарзадли бўлдилар.
Мусо қайнатасининг қўйларини боқиб юрарди. Бир куни у ёниб турган бутани кўриб қолди. Бу бута ёнарди, аммо ёниб тугамасди. Буни кўриш учун Мусо ёниб турган бутага яқинлашди. Шунда унга Худо мурожаат қилди: “Мусо, оёқ кийимингни еч! Сен муқаддас ерда турибсан”.
Сўнг Худо шундай деди: “Мен Ўз халқимнинг азобларини кўрдим. Мен сени фиръавн олдига жўнатаман, сен Исроил халқини улар ҳозир қулликда бўлган Мисрдан олиб чиқасан. Мен уларга Канъон ерини бераман. Бу ерларни Мен Иброҳимга, Исҳоққа ва Ёқубга ваъда қилган эдим”.
Мусо Худодан сўради: “Халқ мени ким юборганини билишни истасачи? Уларга нима деб жавоб бераман?” Худо шундай жавоб берди: “МЕН ДОИМ БОР БЎЛГАН ХУДОМАН. Уларга ота-боболарингиз Иброҳим, Исҳоқ ва Ёқубнинг Худоси — Эгангиз сени юборганини айт. Бу абадий Менинг номимдир”.
Мусо қўрқиб, фиръавннинг олдига боргиси келмади, чунки у яхши гапира олмасди. Лекин Худо Мусога ёрдамчи қилиб акаси Ҳорунни жўнатди.
Муқаддас Китоб ҳикояси Чиқиш 1-4 дан олинган