8.4 KiB
۲۱. خداوند وعده آمدن مسیح را می‌دهد
از همان ابتدای آفرینش خدا به خوبی می‌دانست که پس از مدتی طولانی مسیح موعود ر ا خواهد فرستاد. او به آدم و حوا وعده داده بود که این کار را بی گمان انجام خواهد داد. خدا وعده داد که از نسل حوا کسی خواهد آمد که سَرِ مار را خواهد کوبید. ماری که حوا را فریب داد همان شیطان بود. وعده این بود که مسیح، شیطان را کاملا شکست خواهد داد.
خدا به ابراهیم وعده داد که به وسیله او همه ملت‌های جهان برکت خواهند یافت. او به وعده خود پس از مدت زمانی با فرستادن مسیح عمل می‌نمود. مسیح موعود می‌بایست مردم را از هر قومی در دنیا از گناهشان نجات بخشد.
خدا به موسی وعده داد که در آینده نجات‌دهنده‌ای مانند او بر خواهد خاست. این نجات‌دهنده همانا مسیحای موعود بود. بدین گونه خدا بار دیگر وعده آمدن مسیح را داد.
خدا به داود پادشاه وعده داد که کسی از نسل او به پادشاهی خواهد رسید و تا به ابد بر قوم خدا سلطنت خواهد کرد. این بدان معنی بود که مسیح از نسل داود خواهد آمد.
به وسیله ارمیای نبی خدا وعده داد که پیمانی جدید را فراهم خواهد ساخت، اما نه شبیه به عهدی که خدا با اسرائیل در کوه سینا بسته بود. در پیمان جدید، خدا قانون خود را بر قلب‌های مردم می‌نویسد، مردم شخصا او را می‌شناسند و او را محبت نموده از احکام او اطاعت می کنند. مسیح کسی بود که این پیمان جدید را با آنها می‌بست. ایشان قوم او می‌شوند و خدا گناهان آن ها را می‌بخشد.
انبیای خدا همچنین گفتند که مسیح موعود نبی، کاهن و پادشاه خواهد بود. نبی کسی است که کلام خدا را می‌شنود و آن را برای مردم بازگو می‌کند. مسیح موعود خدا، نبی کاملی خواهد بود چون او پیام‌های خدا را کامل خواهد فهمید و آن را به گونه‌ای کامل به مردم بازگو می‌کند.
کاهنان یهودی از جانب مردم برای خدا قربانی می‌گذراندند که جایگزینی بود برای مجازات گناهان آنها. همچنین کاهنان برای مردم به درگاه خدا دعا می‌کردند. با این حال قرار بود مسیح موعود کاهن اعظمی باشد که خود را به عنوان یک قربانی کامل تقدیم خدا می‌کند. یعنی او هرگز گناه نمی کند و وقتی او خود را به عنوان قربانی تقدیم کند، نیازی به هیچ قربانی دیگری برای گناه نخواهد بود.
پادشاهان و ریاست ها بر گروه هایی از مردم حکمرانی می کنند و گاه نیز اشتباهاتی دارند. داود پادشاه تنها بر اسرائیلیان حکومت راند. اما مسیح موعود که از نسل داود می‌آید بر تمام دنیا تا ابد حکومت خواهد کرد. او عادلانه حکومت خواهد کرد و تصمیم‌های درست خواهد گرفت.
انبیایی که از جانب خدا فرستاده شده بودند نبوت‌های زیادی در باره مسیح موعود کرده بودند. ملاکی نبی نبوت کرده بود که پیش از آمدن مسیح موعود، پیامبر بزرگ دیگری خواهد آمد. اِشعیای نبی نبوت کرده بود که مسیح موعود از باکره‌ای تولد خواهد یافت. میکاه نبی نیز گفته بود که او در شهر بیت لحم به دنیا خواهد آمد.
اشعیای نبی گفت که مسیح در جلیل زندگی خواهد کرد. وی قلب‌های شکسته انسان‌ها را تسلی خواهد داد و اسیران را آزادی خواهد بخشید. او همچنین نبوت کرد که مسیح موعود، بیماران یعنی کوران، لنگان، ناشنوایان و گنگان را نیز شفا می‌دهد.
اشعیای نبی همچنین نبوت کرده بود که مردم از مسیح موعود نفرت خواهند داشت و او را نخواهند پذیرفت. انبیای دیگر هم نبوت کرده بودند که یکی از دوستان مسیح به او پشت خواهد کرد. زکریا نبوت کرد که این دوست در برابر سی سکه نقره به او خیانت خواهد کرد. انبیای دیگر هم نبوت کرده بودند که مسیح را می کشند و بر لباس او قرعه می‌اندازند.
همچنین انبیا در مورد چگونگی مرگ او نبوت کرده بودند. اشعیای نبی گفته بود که مردم بر او آب دهان می‌اندازند و او را کتک می زنند و تمسخر می‌کنند. سپس بدن او را سوراخ می کنند تا با رنجی عظیم بمیرد، با وجود آن‌که مرتکب هیچ گناهی نشده بود.
انبیای دیگر هم نبوت کرده بودند که مسیح موعود باید انسان کامل و بدون هیچ گناهی باشد. او باید بمیرد، چون خدا او را به جای گناه تمام مردم جهان مجازات خواهد کرد. مجازات او باعث می‌شد که بین انسان و خدا آرامش و صلح برقرار شود. به همین دلیل، اراده خدا این بود که مسیح مضروب و کشته شود.
انبیای دیگر این را نیز نبوت کردند که خدا مسیح را پس از مرگ خواهد برخیزانید. بنابراین با مردن و برخاستن مسیح از مرگ، خدا می‌خواست که نقشه نجات گناهکاران را کامل کند و عهد تازه با بشر ببندد.
خدا چیزهای بسیاری درباره آمدن مسیح به انبیا آشکار نمود. اما مسیح در زمان هیچ یک از این انبیا هنوز نیامده بود. بیشتر از ۴۰۰ سال پس از آخرین نبوت، هنگامی که زمان به کمال رسید، خدا مسیح را به جهان فرستاد.
داستانی برگرفته از کتاب مقدس:
کتاب پیدایش فصل ۳ و۱۲، کتاب تثنیه فصل ۱۸ آیه ۱۵،
کتاب دوم سموئیل فصل ۷، مزمور شماره ۱۶ و ۲۲ و ۳۵ و ۶۹ و ۴۱،
کتاب اشعیا فصل ۷ ایه ۱۴ و فصل ۹ ایه ۱ تا ۷ و فصل ۵۰ آیه ۶ و فصل ۵۹ آیه ۱۶و فصل ۵۳ و ۶۱، کتاب ارمیا فصل ۳۱،
کتاب دانیال فصل ۷، کتاب میکا فصل ۵ آیه ۲،
کتاب زکریا فصل از ۱۱ تا فصل ۱۲ آیه ۱۲ و ۱۳،
کتاب ملاکی فصل ۴ آیه ۵